Από την αρχαιότητα έχουν μπει οι βάσεις της ομοιοπαθητικής από τον Ιπποκράτη, τον Πλάτωνα κι άλλους.

Η Γέννηση της ομοιοπαθητικής με τη μορφή που έχει σήμερα τοποθετείται στο 1896  όταν ο  Σαμουήλ Χάνεμαν διατύπωσε τη θεωρία  που στηρίζεται στο νόμο των ομοίων: "όμοια τοις ομοίοις είσίν ιάματα". Θεωρεί ότι το καταλληλότερο θεραπευτικό μέσο είναι εκείνο που σε έναν “κατά συνθήκη” υγιή άνθρωπο προκαλεί παρόμοια ασθένεια με αυτήν που καλείται να θεραπεύσει.

Πίστευε ότι πρέπει να ανακαλύψουμε με προσεκτικές “αποδείξεις (Provings)” σε υγιείς ανθρώπους τις ιδιότητες των φαρμάκων.

O ίδιος μάλιστα έφερε σε πέρας ένα τολμηρό και επίπονο έργο, "αποδεικνύοντας" στον εαυτό του και στους συναδέλφους του μια σειρά από 61 φαρμακευτικές ουσίες.

Οι βασικές αρχές στην ομοιοπαθητική είναι τέσσερις:

1. Η ομοιοπαθητική προσπαθεί να θεραπεύσει τις ασθένειες ενισχύοντας την άμυνα του οργανισμού.

2. Η θεραπεία επιτυγχάνεται χορηγώντας ομοιοπαθητικά σκευάσματα που παρασκευάζονται από πολύ μικρές ποσότητες ουσιών, που αν χορηγηθούν σε μεγάλες δόσεις σε υγιή άτομα θα προκαλέσουν τα ίδια συμπτώματα που προσπαθούν να θεραπεύσουν (νόμος των ομοίων).

3. Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι εξατομικευμένη. Το κατάλληλο ομοιοπαθητικό σκεύασμα επιλέγεται σύμφωνα με τη συνολική εικόνα του ασθενούς, σύμφωνα με τα συμπτώματα που παρουσιάζει, όσο και με τη συναισθηματική και νοητική του κατάστασή, τον τρόπο ζωής του και άλλα.

4.Τέλος, η θεραπεία συμβαίνει με συγκεκριμένο τρόπο.

α) από το κέντρο προς την περιφέρεια,

β) από τα σημαντικότερα όργανα στα λιγότερο σημαντικά

γ) από πάνω προς τα κάτω και

δ) με την ανάποδη χρονική σειρά που είχαν αρχικά εμφανιστεί (νόμος Constantine Hering).

Μπορεί να δράσει προληπτικά, ενισχύοντας την ζωτική ενέργεια του ατόμου, μειώνοντας τις προδιαθέσεις, τείνοντας να θέσει σε ισορροπία το σώμα και το πνεύμα, καθιστώντας το ικανό να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του περιβάλλοντος του.

Η ενδυνάμωση που βιώνει το άτομο με την ομοιοπαθητική προσέγγιση δεν συντελεί μονάχα στην μείωση και σταδιακή εξάλειψη των αρχικών συμπτωμάτων που έγιναν λόγος έναρξης  της ομοιοπαθητικής θεραπείας αλλά και σε μία ενίσχυση του οργανισμού καθιστώντας το άτομο ισχυρότερο και λιγότερο ευάλωτο στις ασθένειες. Θεραπεύει τον ασθενή και όχι την ασθένεια!

Πολύ καλή ανταπόκριση στην ομοιοπαθητική θεραπεία έχουν  διαταραχές σχετικές με το αναπαραγωγικό, ενδοκρινικό, πεπτικό σύστημα, άγχος, φοβίες, νευρώσεις, αλλεργίες, κρίσεις πανικού ημικρανίες, κατάθλιψη, δερματικά προβλήματα, ψωρίαση, λοιμώξεις , βρογχίτιδες, άσθμα, τριχόπτωση, παχυσαρκία, ακμή,  προβλήματα θυρεοειδούς, οσφυαλγία, αρθρίτιδες κλπ.

Παρά τα σημαντικά θεραπευτικά αποτελέσματα, η Ομοιοπαθητική, όπως και κάθε θεραπευτικό σύστημα, έχει τα όρια της. Το θεραπευτικό αποτέλεσμα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο προχωρημένη είναι η ασθένεια.

Ακόμη όμως και στις προχωρημένες ή πολύ σοβαρές παθήσεις, υπάρχει, ανάλογα με την περίπτωση, δυνατότητα ουσιαστικής βελτίωσης ή σημαντικής ανακούφισης.

Το Ομοιοπαθητικό Ιστορικό αποτελεί τη βάση της Ομοιοπαθητικής, πάνω στην οποία στηρίζεται η εύρεση του καταλλήλου Ομοιοπαθητικού φαρμάκου για τον κάθε ασθενή. Η διαδικασία λήψης του πρώτου Ομοιοπαθητικού Ιστορικού είναι η ίδια, τόσο για τους ενήλικες, όσο και για τα παιδιά.

Στόχος  ειδικά στις χρόνιες περιπτώσεις είναι η αναζήτηση της αιτίας,  που πυροδότησε την εμφάνιση οποιασδήποτε ανισορροπίας όπως για παράδειγμα  αυτοάνοσα,  αλωπεκία, κρίσεις άσθματος, αλλεργίες,  κ.α. Για την εύρεση του όμοιου θεραπευτικού μέσου γίνεται μια σειρά ερωτήσεων που στόχο έχουν την κατανόηση της ιδιοσυγκρασίας του ατόμου.

Θα χορηγηθεί  διαφορετικό φάρμακο στον κάθε ασθενή, σύμφωνα με τη συνολική συμπτωματολογία του από όλα τα επίπεδα του οργανισμού (υλικό, συναισθηματικό και πνευματικό).

Εκεί έγκειται και η ουσιαστική διαφορά της ομοιοπαθητικής με την κλασική ιατρική (αλλοπαθητική), που δεν απομονώνει το σύμπτωμα αλλά αντιμετωπίζει τον α-σθενή ολιστικά.

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΟΦΕΛΗ ΣΤΟΝ ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΟ.

Ικανοποιεί τη μεγάλη ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να ακουστεί από έναν ακροατή που είναι πλήρως συγκεντρωμένος σε εκείνον, χωρίς επίκριση , με ενσυναίσθηση και σεβασμό προς αυτόν. Αυτή η διαδικασία έχει μεγάλη θεραπευτική αξία και σηματοδοτεί την έναρξη της θεραπευτικής πορείας του ασθενούς.

Καθώς ο ασθενής περιγράφει με λεπτομέρεια τα συμπτώματα του, τα τοποθετεί χρονικά ως προς την έναρξη και την πορεία που ακολούθησαν και με τη βοήθεια των ερωτήσεων του θεραπευτή, εντοπίζει παράγοντες που μπορεί να έχουν θετική ή αρνητική επίδραση πάνω τους, όπως για παράδειγμα ένα συναισθηματικά φορτισμένο γεγονός, μία συγκεκριμένη τροφή, μία συνήθεια ή ακόμα κάποια περιβαλλοντική αλλαγή. Με αυτόν τον τρόπο ο ίδιος ο ασθενής αποκτά σαφέστερη και καθαρότερη εικόνα των θεμάτων που τον απασχολούν, καθώς και των παραγόντων που τον επηρεάζουν. Ξεκινώντας να ξετυλίγει το μπερδεμένο ως τώρα νήμα της ασθένειας.
Βοηθιέται να δει την ασθένεια από απόσταση αξιολογώντας το δικό του μέρος της ευθύνης στην ανάπτυξη της και βρίσκεται στη θέση να αναλάβει όποια δράση χρειάζεται προκειμένου να αποκαταστήσει την υγεία του.
Η θεραπευτική διαδικασία έχει ξεκινήσει ήδη με τη λήψη του ιστορικού και συνεχίζεται με τη λήψη του ομοιοπαθητικού φαρμάκου.
Η λήψη του ιστορικού αποτελεί πολύ σοβαρή διαδικασία για την σωστή εφαρμογή της ομοιοπαθητικής.
Είναι τόσο εκτενές (διάρκειας δυο ωρών) γιατί στοχεύει στη δημιουργία ενός όσο το δυνατό πιο πλήρους ψυχοσωματικού προφίλ προκειμένου να γίνει η επιλογή της κατάλληλης ομοιοπαθητικής αγωγής.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν παρουσιάζουν καμιά απολύτως παρενέργεια λόγω του μεγάλου βαθμού αραίωσης της δραστικής ουσίας που περιέχουν, για αυτό ακριβώς το λόγο είναι δανικά για παιδιά και για βρέφη.

Με την διαδικασία της παρασκευής τους έχουν αυξημένη θεραπευτική δράση. Η δράση τους δεν είναι αποκλειστικά χημική, αλλά περισσότερο δρουν σε ενεργειακό επίπεδο.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα ή αλλιώς θεραπευτικά μέσα προέρχονται από ουσίες φυτικές, ορυκτές ή και ζωικές, επεξεργασμένες με τελείως φυσικό τρόπο χωρίς καμία επίδραση κάποιου χημικού παράγοντα. Κυκλοφορούν σε διάφορες μορφές: κάψουλες, σφαιρίδια, κολλύρια, βάμματα, και παρασκευάζονται από εξειδικευμένους φαρμακοποιούς.

Παρασκευάζονται με μια διαδικασία σταδιακής επαναλαμβανόμενης αραίωσης και ανακίνησης, που με αυτόν τον τρόπο καθίστανται ικανά να ενδυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου.

Το ομοιοπαθητικό φάρμακο εναρμονίζεται με αυτό χωρίς να το παραβιάζει.

Η ομοιοπαθητική είναι ένα καθιερωμένο θεραπευτικό σύστημα που εφαρμόζεται επιτυχώς σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα διατίθενται σε πολλά φαρμακεία και είναι αναγνωρισμένα από τον Ελληνικό Οργανισμό Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.) από το 1994, σύμφωνα με τη σχετική Ευρωπαϊκή οδηγία.

Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση απλών προβλημάτων όπως: μώλωπες, μικρά εγκαύματα, διαστρέμματα, τσιμπήματα εντόμων, γαστρικά προβλήματα, εμπύρετες καταστάσεις, και για κάθε άλλο οξύ περιστατικό.

Πολύ συχνά η θεραπεία επέρχεται δίχως να παρουσιαστεί έξαρση στα συμπτώματα. Συχνά όμως εμφανίζεται το φαινόμενο της λεγόμενης "θεραπευτικής επιδείνωσης" μια κι ο οργανισμός ωθείται να βρει μια νέα ισορροπία μέσα από την ομοιοπαθητική αγωγή.

Κάτι τέτοιο όμως γίνεται πάντοτε μέσα στα πλαίσια της ασφαλούς οικονομίας του όλου οργανισμού και δεν ενέχει κανένα απολύτως κίνδυνο. Αυτή η "αντίδραση" δεν είναι παρά μία παροδική επιδείνωση  κάποιων απλών συμπτωμάτων όπως πονοκέφαλοι, κνησμός κ.λπ. Αυτά τα συμπτώματα που ίσως ενεργοποιηθούν πρόσκαιρα δεν είναι ποτέ σοβαρά ή κρίσιμα για την σωματική και ψυχική υγεία του ασθενή. Δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ επιδείνωση των ψυχικών συμπτωμάτων. Η θεραπευτική κρίση, που ίσως προκληθεί, οφείλεται στην  κινητοποίηση του αντιδραστικού μηχανισμού του οργανισμού στο να αντιμετωπίσει τη νοσηρή διαδικασία. Επομένως  δεν είναι προβληματική ή ανεπιθύμητη για την αγωγή, αλλά είναι ενδεικτική της δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου.  Πρόκειται ουσιαστικά  για σωματοποίηση του έντονου ψυχικού stress του ασθενούς και βοηθάει να εκτονωθεί γρηγορότερα. Αφορά πάντα συμπτώματα που ήδη είχε ο ασθενής προ της θεραπείας.  Ακολουθείται από γενική βελτίωση των συμπτωμάτων.

Η εμφάνιση θεραπευτικής κρίσης δεν  αποτελεί ένα απαραίτητο στάδιο για  την εξέλιξή της θεραπείας του ασθενή, όμως η εμφάνιση της αποτελεί ένα  καλό σημάδι ότι  ο ασθενής βρίσκεται στην σωστή θεραπευτική πορεία.

Στη διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπείας μπορεί να έχουμε ανάδυση παλαιών συμπτωμάτων ή ευαισθησιών του ασθενούς.

Σε καμία περίπτωση αυτά δεν είναι σοβαρότερα από αυτά που σχετίζονται με την παρούσα κατάσταση του ασθενή. Έτσι π.χ. ένας ασθενής που υπέφερε στην παιδική του ηλικία από ατοπική δερματίτιδα, και την οποία είχε καταστείλει με ισχυρές κορτιζονούχες αλοιφές, υπάρχει περίπτωση μετά από ένα διάστημα να εκδηλώσει ημικρανίες.

Ενώ αντιμετωπίζονται με επιτυχία οι ημικρανίες του με την ομοιοπαθητική αγωγή, μπορεί να εμφανίσει για μικρό χρονικό διάστημα ήπια συμπτώματα της παλιάς δερματικής του ευαισθησίας.

Αυτό όμως το φαινόμενο δεν είναι σοβαρό ή απειλητικό για τον ασθενή αλλά αντίθετα είναι παροδικό και ιδιαίτερα θετικό σημάδι και ενδεικτικό της έναρξης της θεραπείας, αφού παρατηρείται μια μετατόπιση του κέντρου βάρους της διαταραχής του οργανισμού, από το κέντρο προς την περιφέρεια.

Να τονίσουμε και πάλι ότι η σωστή εφαρμογή της ομοιοπαθητικής θεραπείας (κλασική ομοιοπαθητική ) δεν συνιστά κανένα κίνδυνο βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.

Συνήθως μέσα στον πρώτο μήνα της θεραπείας (μπορεί κι από τις πρώτες μέρες αλλά μπορεί και πιο σπάνια στο δεύτερο μήνα) αρχίζουν οι πρώτες αλλαγές και το άτομο νοιώθει καλύτερα και σταδιακά μέσα σε λίγους μήνες βλέπει αλλαγές και στις πιο χρόνιες του προδιαθέσεις.

Βέβαια η πορεία του και το τελικό θεραπευτικό αποτέλεσμα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως:

⦁ τη χρονιότητα των παθήσεων

⦁ το είδος και τη σοβαρότητα των παθήσεων

⦁ τις μη αναστρέψιμες βλάβες

⦁ τον τρόπο ζωής του ατόμου (διατροφή, άσκηση, ανθυγιεινές συνήθειες)

⦁ την ηλικία και την κράση του ατόμου

⦁ την συνεργασία με τον ομοιοπαθητικό και την τήρηση των οδηγιών του

⦁ γεγονότα που μπορούν να συμβούν κατά την διάρκεια της θεραπείας και να προκαλέσουν κάποιο είδος ανισορροπία.

⦁ τι είδους  φάρμακα (αλλοπαθητικά) έχει πάρει ο ασθενής

Ένα σύνηθες χρονικό διάστημα στο οποίο  έχουν υποχωρήσει τα συμπτώματα και έχουν βελτιωθεί σημαντικά οι χρόνιες προδιαθέσεις κυμαίνεται από 4 έως 8 μήνες, ανάλογα με την κάθε περίπτωση.

Υποτροπές στα ίδια προβλήματα μπορεί να μην εμφανισθούν εάν οι προδιαθέσεις του ανθρώπου δεν  είναι τόσο ισχυρές και ο τρόπος της ζωής του είναι σε ισορροπία.

Αν όμως οι χρόνιες του προδιαθέσεις ήταν έντονες μπορεί να υποτροπιάσει σε κατάσταση έντονου  stress.

Αλλά και πάλι  θα παρουσιάσει ηπιότερα συμπτώματα που με μία σύντομη  συμπληρωματική θεραπεία θα αποκατασταθούν και θα βελτιωθεί γενικά η υγεία του.

Ορισμένοι ασθενείς διαπιστώνοντας τα ευεργετικά αποτελέσματα της Ομοιοπαθητικής ακόμη και μετά την ολοκλήρωση της αρχικής θεραπείας, κατά καιρούς, προληπτικά, ακολουθούν κάποιες σύντομες ομοιοπαθητικές αγωγές για να παραμείνουν υγιείς, λαμβάνοντας υπόψη την δύσκολή καθημερινότητα που ζεί ο σημερινός άνθρωπος. Στο  ίδιο πλαίσιο οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να ξεκινήσει ομοιοπαθητική θεραπεία προληπτικά, χωρίς να έχει κάποια πάθηση σε εξέλιξη,  στοχεύοντας σε μια συνολική ευεξία  αλλά και στη βελτίωση των χρόνιων του προδιαθέσεων.

Επειδή η πρώτη ύλη των ομοιοπαθητικών φαρμάκων δεν έχει υψηλό κόστος, η τιμή τους  σχετίζεται κυρίως με την εργασία που απαιτείται για την  για την παρασκευή τους. Στην πράξη μια μέση μηνιαία ομοιοπαθητική αγωγή, ανεξάρτητα από το είδος του φαρμάκου, κυμαίνεται περίπου στα 15 με 20 ευρώ.

Ο ασθενής θα πρέπει να  είναι νηστικός κατά την λήψη του ομοιοπαθητικού φαρμάκου  (30 λεπτά πριν και μετά τη λήψη δεν πρέπει να γίνεται κατανάλωση τροφής ή ποτού).

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα πρέπει να φυλάσσονται  μακριά από φούρνους μικροκυμάτων,  και κινητά τηλέφωνα γιατί καθώς φαίνεται  είναι ικανά να αδρανοποιούν τη δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων.

Κατά τη διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπείας καλό θα ήταν να αποφεύγεται  η καφεΐνη. Δηλαδή καλό θα ήταν να αποφεύγεται ο καφές, τα αναψυκτικά τύπου κόλα, το  μαύρο τσάι, μέντα κ.α. γιατί αντιδοτούν την ομοιοπαθητικά φάρμακα.

Επιτρέπεται ο καφές χωρίς καφεΐνη, το πράσινο τσάι (εφόσον γίνεται μικρή κατανάλωση) και η σοκολάτα, καθώς η ομοιοπαθητική θεραπεία δεν επηρεάζεται από αυτά.

Άλλα σκευάσματα που καλό είναι να αποφεύγονται είναι καφεϊνούχες καλλυντικές κρέμες, αντιρυτιδικές ή  κατά της κυτταρίτιδας, παυσίπονα τύπου extra, μέντα, μενθόλη (π.χ. σε οδοντόκρεμες, τσίχλες), καμφορά, και ναφθαλίνη κ.ά. Επίσης πρέπει να αποφεύγεται το γαρίφαλο (ευγενόλη) που χρησιμοποιείται στην οδοντιατρική (ενημερώνουμε τον οδοντίατρο ότι κάνουμε ομοιοπαθητική.

Απαγορεύονται ναρκωτικές ή ψυχοδραστικές ουσίες, πχ κάνναβη/χασίς.

Επίσης γενικά είναι σκόπιμο  να μην δημιουργούνται μεγάλα κενά στην συνέχεια της θεραπείας.

Αν γίνει χρήση των ανωτέρω δεν προκαλείται καμία παρενέργεια, μπορεί μόνο να αντιδοτήσουν (απενεργοποιήσουν) τη δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Δεν υπάρχει περίπτωση αλληλεπίδρασης μεταξύ ομοιοπαθητικών και χημικών φαρμάκων.

Σημείωση: Ο ομοιοπαθητικός πρέπει να ενημερώνεται αν έχει γίνει χρήση  τοπικής ή γενικής αναισθησίας, και  εάν ληφθεί αντιβίωση ή κορτιζόνη.

Επίσης πρέπει να ενημερώνεται όταν ο ασθενής ακολουθεί κάποια άλλη θεραπευτική   αγωγή ή μέθοδο  όπως βελονισμό για παράδειγμα.

Λόγω της λεπτοφυούς και  ευαίσθητης σύστασης των ομοιοπαθητικών φαρμάκων καλό είναι αποφεύγονται παράλληλες θεραπείες.  

Σε περίπτωση επείγοντος ή νοσοκομειακού περιστατικού  εννοείται ότι  ο ασθενής  θα πρέπει να ακολουθήσει την αγωγή, που θα χορηγηθεί από το νοσοκομείο ή τον γιατρό του, χωρίς να διακόψει  την ομοιοπαθητική θεραπεία.

Σε περίπτωση που επανέλθουν παλαιότερα συμπτώματα είναι σκόπιμο να ενημερωθεί ο ομοιοπαθητικός.

Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται διαφορετικά στο φάρμακο από ότι τα ζώα, για αυτό όλα τα  Ομοιοπαθητικά σκευάσματα δοκιμάζονται σε υγιείς ανθρώπους.

Παρακολουθώντας τα συμπτώματα που προκαλεί η ουσία δοκιμάζοντας την κατά τη διάρκεια του χρόνου σε ένα υγιές άτομο,  ο θεραπευτής μπορεί να εντοπίσει το κατάλληλο θεραπευτικό μέσο για κάθε ασθενή με τα ίδια συμπτώματα.